Tuż po II wojnie światowej zgodnie z uchwałą ówczesnej Rady Ministrów w całym kraju, zaczęły powstawać jednostki doraźnej pomocy leczniczej. Wrocławskie Pogotowie Ratunkowe zaczęło działać 8 grudnia 1948 roku. Powstało przy Szpitalu Polskiego Czerwonego Krzyża przy ul. Poniatowskiego 2. Kilka miesięcy od utworzenia Stacji Pogotowia Ratunkowego, w skład której wchodziło pięć zespołów wyjazdowych, jednostka stała się w pełni samodzielna. W czerwcu 1949 roku przeniosła się do nowej siedziby przy ul. Mikołaja Reja 13. W tym czasie wzrosła też liczba karetek i zwiększyła się obsada dyżurna do siedmiu zespołów.
W 1951 roku Ministerstwo Zdrowia wprowadziło zmiany organizacyjne w strukturach jednostek. W związku z tym od 1952 roku na terenie Dolnego Śląska działały dwa zakłady – Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego we Wrocławiu i Wojewódzka Kolumna Transportu Sanitarnego we Wrocławiu. Początki wrocławskiej Kolumny były bardzo skromne.
Z upływem lat liczba pojazdów systematycznie zwiększała się. W tym samym czasie zaczął powstawać w kraju sanitarny transport lotniczy. W Polsce powstało piętnaście Zespołów Lotnictwa Sanitarnego, jeden z nich kierowany przez pilota Jana Malinowskiego zaczął działać we Wrocławiu.
W 1960 r. nastąpił dalszy rozwój pomocy doraźnej. Zapotrzebowanie na transport leczniczy stale rosło. W tym czasie Wrocław prężnie rozwijał się, przybywało mieszkańców, w związku z tym potrzebnych było i więcej pojazdów sanitarnych. Próbując sprostać wymaganiom ludności zwiększono liczbę zespołów wyjazdowych do szesnastu i zradiofonizowanie karetek. Zmiany nastąpiły też infrastrukturze Miejskiej Stacji Pogotowia Ratunkowego. We wrześniu 1964 roku powstał Oddział Urazowo-Ortopedyczny. Z kolei w kwietniu 1968 roku zostały utworzone pierwsze dwa w Polsce zespoły reanimacyjne z obsadą lekarzy anestezjologów. Pierwszy zespół obsługiwał mieszkańców Wrocławia, drugi województwa wrocławskiego.
1 kwietnia 1974 roku nastąpiła kolejna reorganizacja w służbie zdrowia. Z połączenie Miejskiej i Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego powstał Dolnośląski Zespół Stacji Pogotowia Ratunkowego z siedzibą przy ul. Traugutta 112 we Wrocławiu. Jednocześnie Oddział Urazowo-Ortopedyczny wraz z wyremontowanymi pomieszczeniami i wyposażeniem przekazano na rzecz Szpitala Specjalistycznego przy ul. Traugutta 116. Przekazanie tych pomieszczeń spowodowało pogorszenie się warunków pracy zespołów wyjazdowych. Kierownictwo zaczęło więc starania o zmianę lokalizacji wrocławskiego pogotowia. I tak 22 lipca 1974 w pomieszczeniach Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego przy pl. 1-Maja 8 powstała pierwsza Podstacja Dolnośląskiego Zespołu Stacji Pogotowia Ratunkowego dla dzielnicy Stare Miasto. Kolejne podstacje zostały uruchomione w 1975 roku. Problemy z pomieszczeniem pracowników i warunkami pracy miała także Wojewódzka Kolumna Transportu Sanitarnego we Wrocławiu.
W końcu w latach 70. zapadła decyzja o zmianie siedziby do nowego obiektu przy ul. Ziębickiej 34/38. Na tę przeprowadzkę trzeba było jednak poczekać. Budowa obiektu trwała bowiem aż 10 lat. Kilkakrotnie, z różnych powodów, była przerywana. Został zmieniony też sam plan budynku, dzięki temu jednak obiekt stał się bardziej nowoczesny. W końcu w 1982 roku udało się przenieść jednostkę.
1 lipca 1993 roku Wojewoda Wrocławski wprowadził kolejne zmiany. Tym razem powołana została Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego we Wrocławiu. W jej skład weszło sześć podstacji pogotowia. W takim kształcie jednostka funkcjonowała do końca 1999 roku.
1 marca 2000 roku nastąpiło kolejne połączenie, z którego powstał samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pn. Pogotowie Ratunkowe we Wrocławiu – z siedzibą przy Ziębickiej 34/38.